|
||||||||
“ A confident Ray Cashman releases a new album… “ Singer-songwriter/gitarist Ray Cashman is al sinds 2001 een “blues singing troubadour”, die zingt over zijn reizen, over wat hij leest en het leven met alle moeilijkheden en uitdagingen. Cashman groeide op in de omgeving van Conroe, TX. Hij luisterde er vaak naar oudere zwarte muzikanten, die bij de BBQ doorleefde liedjes zongen en broodjes en bier verkochten. Op de eerste plaats vindt Cashman dat hij een songwriter is, daarna gitarist en pas dan zanger. Cashman debuteerde in 2005 met ‘Black & Blues’ en bracht ondertussen nog zes studio albums uit. Cashman tourde al uitgebreid in Noord-Amerika en Europa. Daarbij vermeld ik even, dat hij in JULI van dit jaar nog in België zal zijn. Voor zijn muzikale carrière was Cashman kort in het leger, werkte hij als timmerman, truckchauffeur, verkoper, barman en, ik kan zo nog even verder gaan om de andere twaalf stielen en dertien… bij elkaar te krijgen. Momenteel woont Cashman in Montgomery, Texas, ergens diep in de bossen. ‘Desolation’ [2015] (“troosteloosheid/verwoesting”) is -zo schrift Ray Cashman zelf- “het meest gestripte album dat hij uitbracht” sinds zijn debuut. Het werd opgenomen na een korte repetitie vooraf, met enkele vrienden (Mark Robinson, Dan Seymore & S. Javier Jones) in een studio in Nashville, TN. Voor zijn zevende album ‘Houston Electric’ schreef Ray Cashman elf nummers. Het werd (zo schreef iemand) “een verzameling van rockende blues nummers, die als een perfecte aanvulling kunnen dienen van een lange roadtrip”. Al van in de opener valt het op dat Cashman's slide-gitaar, die een eigen leven gaat leiden in de midtempo stomp “Feet on the Ground” en, zijn wat verweerde stem uitstekend bij elkaar passen. Cashman’s band bestaat uit drummer Manuel Perez en bassist Patrick Neifert, die hier samen voor een onweerstaanbaar ritme zorgen en, Gary Belin die de achtergrondzang doet. Ook met de aanstekelige rocker “Good Times” weet Cashman op een charmante, Phil Alvin-achtige wijze te bekoren. Pik op het wat ironisch advies dat Cashman hier geeft, als hij ons waarschuwt “voor de gevaren van het harde leven” en dat “de goede tijden nooit blijven duren…”. Voor “Devil’s Smile” vertraagt het tempo daarna, terwijl Cashman’s gitaar net op en naast de beat schuift en zo erg intrigerend wordt. Het riff in “Fire Dance” houd je een hypnotiserende ban en ook in “Electric Pistol” weet Cashman met dezelfde truk de luisteraar te boeien. In “Domino” worden de eerste noten van een akoestische gitaar snel ingehaald door een wederkerend akkoord en komt er niet een verwachte gitaarsolo. Voor “Pickle Juice” schuift Cashman opnieuw zijn slide over de vinger. “Full Moon Over Orlean” is een rustig nummer met prachtige piano van enige gast Anderson Braun. In het Springsteen-achtige "Hard Way" valt de mooie “zuivere” gitaarsolo op en, in “Reefer Headed Woman” (het meest bluesy nummer op het album)de uitgekiende teksten van de gefrusteerde protagonist, die wrang in de namiddag de sexuele “voordelen“ ondergaat, die zijn vriendelijke vriendin hem aanbiedt, nadat ze eerst de kamer vol rook vult. Cashman sluit akoestisch/elektrisch af met “Millionaire”, waarbij de elektrische gitaar arpeggio's met één noot uitkiest. Ray Cashman brengt op ‘Houston Electric’ met zijn vervormde gitaren en meestal op riff gebaseerde nummers meer een sterk bluesrock, dan een puur blues album uit. Hij laat ons meegenieten van zijn krachtige slide technieken die zijn zelfvertrouwen en ongegeneerd plezier in ieder nummer samenvatten. Voor wie Cashman live willen meemaken moet nog wachten tot in juli als hij in België tourt. “ With ‘Houston Electric’, through the distorted guitars and, mostly riff-based songs, Ray Cashman releases a great more blues rock than a pure blues oriented album. He lets us enjoy his powerful slide techniques that summarize his self-confidence and unabashed pleasure in every song... “ (ESC for Rootstime.be) Eric Schuurmans
Album track list: Album line-up: Discography Ray Cashman: |
||||||||
|
||||||||
.jpg)
.jpg)
